Davetçi davet ettiği kişiyi ürkütmemeli, kızdırmamalı, İslam'dan soğutmamalıdır.
Ebûşşeyh, “Ahlaku’n-nebi” adlı eserinde Ebû Hüreyre'den şöyle bir olay nakletmektedir: “Bir bedevi yardım isteyerek, Peygamberin yanına geldi. Peygamber ona biraz yardımda bulundu ve: Sana iyilik yaptım mı?” diye sordu. Bedevi: “Hayır, ne bir iyilik yaptın ne de bir güzellik!” dedi. Bunun üzerine orada bulunan müslümanlar öfkelendi ve bedeviye müdahale etmek için ayaklandılar. Ancak Peygamber sakin olmalarını işaret etti.Ardından ayağa kalkıp evine gitti. Sonra da bedeviyi evine davet etti ve: “Sen bize geldin ve bizden yardım istedin. Biz de sana yardım ettiğimiz halde o sözü söyledin.” dedi. Allah Resûlü burada da ona bir şeyler verdi ve: “Sana iyilik yaptım mı?” dedi. Bedevi: “Evet, Allah sana hayırlı bir aile ve çevre ile karşılığını versin.” dedi.
Peygamber: “Sen bize geldin ve yardım istedin, sana yardım ettiğimiz halde o sözü söyledin. Sahabîlerim bu sözüne öfkelendiler. Eğer dilersen şu an söylediklerini onların önünde de söyle ki, sana karşı duydukları öfkeleri dinsin.” dedi. Bedevi: “Evet” dedi ve aynı sözleri onların önünde tekrarladı.”
Ebû Hüreyre der ki: “Ertesi gün veya akşam olunca Peygamber geldi ve şöyle dedi: “Bu arkadaşınız bize gelmiş ve yardım isteğinde bulunmuştu. Ona yardım etmemize rağmen bildiğiniz o sözleri söyledi. Sonra onu evime davet ettim ve kendisine biraz daha mal verdim. Artık o, razı olmuş biridir. Öyle değil mi?” diye bedeviye sordu. Bedevi: “Evet, Allah sana hayırlı bir aile ve çevre ile karşılığını versin.” dedi.
Ebû Hüreyre şöyle devam eder: Bunun üzerine Hz. Peygamber şöyle buyurdu: “Benimle bu bedevinin durumu, bir devesi olan ve bu devesi âsileşen adamın durumu gibidir. İnsanlar devenin peşinden koştukça âsiliği daha da artar. Bunun üzerine deve sahibi onlara seslenir ve: “Beni devemle baş başa bırakın. Ben onu daha iyi tanır ve sakinleştiririm.” der. Sonra da devesine yönelir ve eline bir şeyler alarak onu yavaş yavaş çağırır. Deve bunun üzerine sakinleşir ve sahibinin yanına gelip çöker. Böylece deve sahibi devesini güzellikle bağlamış olur. Eğer ben de, o sözleri nedeniyle sizleri adamla baş başa bıraksaydım ve onu öldürseydiniz, adam cehenneme gidecekti.”
Muaviye b. Hakem anlatıyor: “Bir defasında Peygamberle birlikte namaz kıldım. Namaz kılanlardan biri aksırınca ben: “Yerhamükellah / Allah sana merhamet etsin.” dedim. Orada bulunanların hepsi gözlerini bana diktiler. Bunun üzerine: “Ne oluyor size, bana öyle bakıyorsunuz?” dedim. Oradakiler bu sözlerim üzerine elleriyle dizlerine vurmaya başladılar. Onların böyle yapmakla beni susturmak istediklerini anladım ve sustum. Allah Resûlü namazını bitirdikten sonra, yemin olsun ki, ne beni dövdü, ne de bana kötü söz söyledi. Sadece: “Şu kıldığımız namaz tamamıyla Allah’ı tesbih etmek, O’nu yüceltmek ve Kur’an okumaktır. İnsanların sözlerinin namaza karışması helal değildir.” buyurdu.
Aynı olayın bir başka rivayetinde ise şu ifadeyi kullanır: “Peygamberden daha yumuşak ve merhametli bir öğretmen kesinlikle görmedim.”
Peygamberin insanlara karşı yumuşaklığını gösteren bir diğer örnek, mescitte küçük tuvaletini yapan bir bedeviye gösterdiği tutumdur. Orada bulunan sahabîler bedeviyi engellemek için ayaklanınca Peygamber: “Onu bırakın ve idrarın üzerine bir kova su dökün” buyurmuş ve bedeviyi tuvaletini bitirmesi için serbest bırakmıştır. Daha sonra Allah Resûlü bedeviyi çağırmış ve ona: “Şu mescitlerimiz, içinde namaz kılınan, Kur’an okunan ve zikir edilen yerlerdir. Bu yüzden idrar ve benzeri şeyler bu tür yerlere yapılmaz.” buyurmuştur.
Paz 28 Ekim 2012, 12:04
Konu: Davetçinin Vasıfları 
Salı 17 Şub. 2009, 23:32